Aangeraakt en Aandacht
Natuurlijk streef je als moeder naar het beste voor je dochter. Echter, wanneer je als moeder je eigen pijn niet hebt verwerkt of je nog worstelt met de offers die je hebt moeten maken, kan je steun als moeder aan je dochter doordrongen zijn van boodschappen die onbewust gevoelens van schaamte, schuld, of verplichtingen teweegbrengen.
Deze boodschappen sluipen vaak onopgemerkt binnen, soms verpakt in kritiek of het verborgen ophalen van complimenten. Het gaat niet zozeer om de exacte bewoordingen, maar eerder de onderliggende energie, die soms verborgen wrok kan bevatten, die wijzen op ‘gemis’ van moeder.
Als dochter wil je niet het gevoel hebben dat je de liefde van je moeder verliest. Daarom ga je ermee aan de slag, probeer je haar te behagen, je aan te passen, en onbewust neem je beperkende overtuigingen over, uit loyaliteit naar je moeder toe. Dit is dan een vorm van emotioneel overleven. Het kan voor jou als dochter ontmoedigend zijn om je volledige potentieel te benutten, omdat je het risico loopt op afwijzing door je moeder.
Deze dynamiek kan worden doorgegeven aan volgende generaties, zelfs wanneer je als moeder juist graag wil dat jouw dochter haar volledige potentieel leeft en benut. Dan straal je toch de tegengestelde boodschap uit, in de onderstroom voelbaar voor de ander.
Herken je dit? Maar ja, hoe kom je er van af! Hoe heel je deze ‘moederwond’. Dat is een interessante weg, een weg van zelfbewustzijn. Er zijn vele wegen die naar Rome leiden, de weg naar binnen is de weg om te helen. Het opstellingenwerk, systemisch werk is zo’n weg naar binnen, waarin het aannemen van je ouder, het aannemen van je moeder een onderdeel is. Je moeder zet je op de wereld, als je haar kan aannemen met alles wat er is (en niet is of was), kan je het leven ten volle omarmen. Omarm het leven door het lot van je moeder bij je moeder te laten en haar te (h)erkennen.