‘Help, mijn kind is ziek!’

 

“Ziek kind…zieke moeder…?”
Of is het andersom: Zieke moeder maakt kind ziek? Wat liet zich hier zien in een opstelling…

“Ik schiet compleet in de kramp als  kinderen ziek zijn, gewoon een griepje of zelfs bij een geschaafde knie”.Je kan er de klok op gelijk zetten, als de vakantie in de buurt is, is het een ziekenboeg thuis en loop ik te zorgen en te regelen.”Voor mij dus geen vakantie.
Ik word er zelf ziek van, zoveel stress bezorgt mij dit.”
“Ik voel me dan ook zo machteloos, net als vroeger. Mijn moeder was ook altijd ziek. En ik zorgde dan voor haar.”

Dit alles vertelt Els, die bij mij komt voor een opvoedopstelling. Haar adem zit hoog, ze friemelt met haar handen en kijkt alert de ruimte rond, haar ogen schieten alle kanten op.

“Hoe kan ik onstspannen voor mijn kinderen zorgen?”Vraagt ze.
Haar relatie met moeder, oma en grootmoeder gingen allemaal over ziekte en dood en overleven. Ook overgrootvader was in een slagveld in de oorlog omgekomen. Doodsangsten zijn uitgestaan.

Dit familliestysteem werd daarnaast getroffen door kinderziekten. En deze paniek is er nog steeds ergens in het systeem en komt naar boven als haar eigen kinderen een kou vatten of oorontsteking hebben. Els kreeg door een opstelling zicht op haar paniek die ontstaat bij ‘een ziek kind’. Het ging niet over haar kind, maar over haar, haar jeugd en ver daarvoor. Nog generaties lang oefent angst, oorlog, ziekte dood, een doorwerkende krachten uit op het gezin in het hier en nu. Het kan een lichaam helemaal op slot kan zetten en het gezonde helende vermogen ‘sabboteren’.
En wat heb jij nodig? Vraag ik haar.
Ze staat in de opstelling en ze kijkt naar moeder en zegt: “Ik wil dit niet meer, deze angsten en deze paniek over mijn gezondheid. Ik wil dat het stopt. Ik heb het allemaal voor jou gedaan.” Moeder draait zich om en zegt tegen haar moeder: ” Ik heb het allemaal voor jou gedaan en ik kon je niet redden.”
Grootmoeder zegt tegen grootvader, haar partner: “Ik kon je niet redden, de doktoren ook niet.” Er komt besef, rust, de pijn wordt letterlijk aangekeken en daar gelaten waar het hoort.

Zo blijkt een ‘ziek systeem’ het normaal te vinden dit zieke deel door te geven met de angst en paniek die daar aan vast kleeft. “Maar nu stopt het,” zegt Els, “het hoort daar bij jullie, niet bij mij en bij mijn kinderen.”
Het loslaten van deze angsten en ziektebeelden, dat valt niet mee, ze waren vastgeklonken in haar als een vorm van liefde en loyaliteit. Het was destructieve liefde voor haar haar zelf en haar kinderen.
Het langzaam weer zuurstof toe laten en het eigen aandeel dragen.
Het werd lichter, het voelde lichter en open, de zon scheen de ruimte in en maakte regenbogen op de muur.
En daarna, na de buiging voor het lot, het aannemen van de gezonde delen uit de voorouderlijnen, was er vermoeidheid, rustige tevreden moeheid van al die jaren ‘sjouwen’. “Kan ik nu eindelijk eens bijslapen,” zegt ze tevreden.
Inzicht in leven en welzijn.
Ook een opvoedvraag? Kom hem gerust stellen en we kijken ernaar in een (opvoed)opstelling.
www.rachelnaron.nl
mail@rachelnaron.nl